- gurges
- 1.
gurges, ĭtis, m. [v. gula; and cf. barathron, vorago], a raging abyss, whirlpool, gulf (syn.: vorago, barathrum).I.Lit. (class.):II.
non Rheni fossam gurgitibus illis redundantem,
Cic. Pis. 33, 81:turbidus hic coeno vastaque voragine gurges Aestuat,
Verg. A. 6, 296:multamque trahens sub gurgite arenam Volturnus,
Ov. M. 15, 714:alterno procurrens gurgite pontus,
Verg. A. 11, 624:per medios gurgites (opp. vada),
Liv. 21, 5, 14:deficientibus animis hauriebantur gurgitibus,
id. 22, 6, 7:caenosus,
the Styx, Juv. 3, 266.—Transf.A.In gen., waters, stream, sea ( poet. ):B.fessos jam gurgite Phoebus Ibero Tingat equos,
Verg. A. 11, 913:Euboicus,
Ov. M. 9, 227:Carpathius,
Verg. G. 4, 387:Atlanteus,
Stat. Ach. 1, 223:Tusci,
id. S. 4, 5, 4:gurgite ab alto,
Verg. A. 6, 310; 7, 704:Herculeus,
i. e. the Atlantic, beyond Gibraltar, Juv. 14, 280.—Of insatiable craving, an abyss; of persons, a spendthrift, prodigal:2.qui immensa aliqua vorago est, aut gurges vitiorum turpitudinumque omnium,
Cic. Verr. 2, 3, 9, § 23; cf.:divitias in profundissimum libidinum gurgitem profundere,
id. Sest. 43, 93:gurges ac vorago patrimonii,
id. ib. 52, 111; cf.:ille gurges atque heluo, natus abdomini suo,
id. Pis. 17, 41:Apicius, nepotum omnium altissimus gurges,
Plin. 10, 48, 68, § 133.Gurges, ĭtis, m., a surname.I.Q. Fabius, Q. F. M. N. Gurges, Macr. S. 2, 9.—II.Fabius Gurges, Juv. 6, 266.—III.C. Volcatius Gurges, Plin. 7, 53, 54, § 181.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.